Trzy Japońskie winyle.

Trzy płyty, których dzisiaj słucham łączy osoba Jeffa Becka.

No może nie trzy bo Beck gra tylko na dwóch.

Ale zacznijmy od początku.

Druga połowa lat sześćdziesiątych i początek rock’n’rollowej rewolucji a właściwie początek rocka jako takiego.

Czas hippisów, LSD,  palenia marihuany i haszyszu co w tamtych latach nie było tak penalizowane jak obecnie.

To Era Wodnika czyli transcendencja, filozofia wschodu, długie włosy, kolorowe ubrania, wolna miłość odjechane teksty i muzyka.

Pink Floyd z Sydem Barrettem gra zupełnie inaczej  niż w czasach które przyniosły im największą popularność, zatracając się w psychodelicznych kompozycjach jak choćby – I Get Stoned i Let’s Roll Another One.

Rolling Stones właśnie rozpoczęli  drugi tour po USA.

W Los Angeles Ray Manzarek namówił “Króla Jaszczura” by wspólnie założyć zespół, który przeszedł do legendy.

The Doors  koncertami w Kalifornijskich kampusach “rozpędzają” się coraz mocniej by za rok nagrać swoją pierwszą płytę.

Jim Morrison z nieśmiałego chłopaka staje się charyzmatycznym  frontmanem, wyznaczającym sceniczną drogę  podobnym sobie outsiderom.

Dokładnie w tym samym czasie, dokładnie w tej samej Kaliforni powstaje ikona rocka psychodelicznego, Vanilla Fudge.

 

 

Vanilla Fudge w składzie z Carmine Appice, Timem Bogertem, Vince Martellem i Markiem Steinem, nagrywa w 1968 roku swój drugi album.

Mój egzemplarz to pierwsze wydanie Japońskie z 1968 roku.

Renaissence to płyta, na której większość utworów w przeciwieństwie do  pierwszej płyty, napisana była prawie w całości przez członków zespołu.

Choć na pierwszym albumie nie byli autorami nawet jednego utworu bo wszystkie były coverami to jednak  pokazali  że z przeciętnych piosenek jak choćby Eleanor Rigby Beatlesów, potrafią zrobić  świetny kawał rockowego grania.

Renaissence to chyba najdojrzalsze muzyczne dokonanie grupy.

Ten sposób gry i takie rozwiązania będą potem rozwijane przez Deep Purple czy Uriah Heep.

Organy Hammonda wykorzystane w taki sposób  przez Marka Steina już na stałe zagoszczą w innych kapelach grających  hard rocka.

Tak samo jak ostre riffy gitary, motoryczna dynamiczna perkusja Appice potem tak twórczo rozwijana choćby przez Johna “Bonzo” Bonhama z Led Zeppelin.

Ale wracając do muzyki “waniliowej krówki”, posłuchajcie  świetnych  kawałków “Season of the Witch” czy “Faceless People”.

To płyta, która może ci się spodobać, lub też  nie zechcesz słuchać takich klimatów.

Ponieważ jest to specyficzne granie z czasów hippisowskich komun.

Bo też i sam zespół  nie jest tak znany jak choćby Iron Butterfly czy Jefferson Airplane ale …

Warto posłuchać może razem z soundtrackiem z filmu Hair.

Jak dla mnie obracają  się wokół podobnych klimatów i fajnie się tego słucha szczególnie z winyli.

 

 

Rok przed wydaniem płyty Renaissence, po drugiej stronie Atlantyku w Anglii z zespołu Yardbirds odchodzi gitarzysta Jeff Beck, którego zastąpi Jimmy Page.

Jimmy Page w konsekwencji zostanie z Yardbirds sam jak palec.

Chcąc ratować  zobowiązania koncertowe zespołu, stworzy legendę rocka – Led Zeppelin.

Ale to już inna opowieść.

Jeff Beck pogra jeszcze jakiś czas z niedoszłym piłkarzem Rodem Stewartem tak samo jak i z Ronem Woodem  (tym z Rolling Stones ).

Ostatecznie założy zespół, w którym obok niego  czyli rodowitego “brytola” zagra dwóch kolesi z Kaliforni.

Byli to Carmine Appice i Tim Bogert czyli członkowie rozwiązanego Vanilla Fudge.

Jest 1972 rok i nowy projekt Jeffa Becka rusza w trasę.

Nagrywają studyjny album pod nazwą Beck, Bogert,  Appice.

 

 

Beck chciał zagrać z nimi trochę inaczej niż dotychczas.

Chciał by jego gitara była bardziej zróżnicowana.

Znalazł świetną sekcję rytmiczną z niesamowicie technicznym i żywiołowym bębniarzem  Carmine Appice.

Ale to nie studyjny album jest godny uwagi.

Najlepsze co zarejestrowali to własnie opisywany prze zemnie  koncertowy dwupłytowy album z trasy po Japonii.

Do tego na czarnym krążku wydano ten album tylko w kraju kwitnącej wiśni jest więc na tym nośniku dosyć rzadki.

Koncert BBA to  świetne rockowe granie.

Z bardzo, bardzo dobrą sekcją rytmiczną.

Lubię  sposób w jaki  Appice gra na bębnach.

Trochę przypomina w tym Gingera Bakera z jego  dosyć “ciężkim” biciem.

Carmine Appice jest  także autorem najlepiej sprzedającego się podręcznika gry na bębnach The Realistic Rock Drum Method,  który opublikował  po raz pierwszy w 1972 roku.

Posłuchajcie “Going Down” Dona Nixa czy kawałek grany jeszcze we wspominanym wcześniej Yardbirds czyli ” Jeffs Boogie”.

Rok 1973, w którym powstała ta płyta był jednym ciekawszych jeśli chodzi o fonografię.

Pisałem zresztą o tym we wcześniejszym felietonie

kliknij tutaj:  Wehikułem czasu przez koncertowe winyle.

Niestety Zespół  Becka, Bogerta i Appice  po nagraniu jednego albumu studyjnego i płyty koncertowej w kilka miesięcy po Japońskiej  trasie rozpada się.

Jeff Beck postanowił  kontynuować karierę solową.

W roku 1976 nagrał doskonały album studyjny Wired a rok później wraz z Janem Hammerem  zrealizowali płytę live.

 

 

Jan Hammer to ciekawy muzyk.

Klawiszowiec urodzony w Czechosłowacji  po interwencji państw Układu Warszawskiego w 1968, które stłumiły Praską Wiosnę, ostatecznie  znalazł się w USA gdzie grał z takimi muzykami jak John McLaughlin, Al Di Meola , Carlos Santana, Stanley Clarke, Steve Lukather.

Jeśli  pamiętacie serial Miami Vice to własnie on stworzył do niego muzykę.

Płyta którą nagrali wspólnie,  nie jest ani tak bardzo rockowa jak późniejsze dokonania Becka ani tak syntezatorowa jak to co znamy choćby ze ścieżki muzycznej serialu o policjantach z Florydy.

To taka trochę jazzrockowe, a czasami bardziej rockowe niż jazzowe granie typowe dla drugiej połowy lat 70-tych.

Choć słychać na niej jaką gitarową drogą pójdzie dalej Jeff Beck.

Jeśli ktoś lubi choćby takie klimaty jak te z wczesnych płyt Weather Raport znajdzie je na tej płycie choć  jest tu mniej jazzu a więcej rockowego “łupania”.

 

 

W mojej opinii Jeff Beck jest  niedocenionym muzykiem.

Swego rodzaju outsiderem, chadzającym własnymi ścieżkami.

Jednak należy obok Erica Claptona czy Jimmy Page do klasyków Brytyjskiego, gitarowego grania.

I choć  muzyczne  korzenie Becka sięgają  gdzieś do lat-60 tych, nie ograniczyły go w rozwoju muzycznym.

W przeciwieństwie choćby do Page,  rozwija się  zarówno jako gitarzysta jak i kompozytor.

Gra bardzo zróżnicowaną muzykę  zahaczając o klimaty od rytm’and’bluesa po jazz, ale też nie stroni od ciężkich  rockowych riffów.

Do posłuchania polecam również  świetny koncert zarejestrowany   w 2015 roku  – Live +.

Mocne gitarowe granie pokazujące mocno rockowy wymiar tego muzyka.

Ja wracam do Vanilla Fudge.

Bo od nich  zacząłem dzisiejszy wieczór płytowy.

Was namawiam do posłuchania tych trzech płyt.

Może się spodobają.

 

 

 

PS: przyszło mi do głowy by rozpocząć cykl  “Muzyka z Japońskich Winyli”.

Co jakiś czas opiszę jakieś ciekawe  przynajmniej dla mnie, Japońskie wydania czarnych krążków.

Zobaczymy co  z tego wyjdzie.

 

Tekst i zdjęcia R Bajkowski

 

Opisywane płyty kupione w sklepie Art Reco

ul. Kopernika 30 Warszawa